من به این آقایان هشدار می دهم که تضعیف و توهین به فقهای
شورای نگهبان امری خطرناک برای کشور و اسلام است .
همیشه
انحرافات به تدریج در یک رژیم واردمی شود و در آخر، رژیمی را ساقط می نماید.
لازم است
همه به طور اکید به مصالح اسلام و مسلمین توجه کنیم و به قوانین ،
هر چند
مخالف نظر و سلیقه شخصی مان باشد احترام بگذاریم و به این جمهوری نوپا که مورد
هجوم قدرت ها و ابرقدرت هاست وفادار باشیم.
)صحیفه
امام ج17ص431
زمان
بازرگان به من برچسب چریک فدایی زدند!
زمان
بنی صدر برچسب منافق!
هر
قدمی که در راه خدا و بندگان مستضعف او برداشتیم
برچسب
بارانمان کردند.
حالا
روزی ده برچسب دشت می کنیم ،
اما
عزیزان من دلسرد نباشید
حاشا
که بچه بسیجی میدان را خالی کند.
سردار خیبر شهید حاج محمد ابراهیم همت
موضوع بررسی صلاحیت داوطلبان کاندیداتوری در انتخابات ریاست‌جمهوری تا آنجا بین اهالی سیاست محل بحث و بررسی بوده است که به‌دنبال آن، فضای رسانه‌های داخلی و البته خارجی نیز به‌سوی بررسی آن چرخش کرده است.
به‌راستی اگر همه داوطلبان، همانگونه که مدعی هستند، قانون را در سرلوحه کار خود قرار داده و اصلاً برا ا جرای قانون است که می‌خواهند در مقام نامزدی ریاست‌جمهوری قرار بگیرند، چرا و به‌کدام دلیل منطقی باید موضع احراز صلاحیت (و یا به بیان دیگر، رد صلاحیت) خود را مبدل به مهمترین دغدغه طرفداران‌شان کنند؟
گردنه احراز صلاحیت و آزمون ولایتمداری
موضوع بررسی صلاحیت در شورای نگهبان، علاوه برآنکه مانند یک صافی عمل کرده و موجبات صیانت از موجودیت نظام را فراهم می‌آورد، به‌مثابه آزمون ولایتمداری برای تمامی افراد شرکت‌کننده عمل خواهد کرد.
کاندیداهای احتمالی که از ماه‌ها و گاه سالهای قبل اقدام به مقدمه‌چینی، آماده‌سازی امکانات، بسیج منابع‌مالی، انجام مذاکرات سیاسی با شخصیت‌ها و گروه‌ها و نیز تبلیغات غیرمستقیم رسانه‌ای کرده و طبیعتاً جهت ماندن در صحنه رقابت، علاوه بر دلایل شخصی، انگیزه‌های گروهی و جناحی دارند، به‌هنگام انتشار خبرهای مرتبط با تأیید یا رد صلاحیت‌ها، باید به این نکته توجه داشته باشند که چه ادعاهایی را در سخنان‌شان مطرح کرده‌اند.
هیچ نامزدی وجود ندارد که با ادعای عدم پایبندی به قانون وارد عرصه شود. بر اساس این قانون نیز وظایفی برعهده شورای نگهبان گذاشته شده است که یکی از آنها نیز احراز صلاحیت کاندیداهاست.
یقیناً واکنش کاندیداها به موضوع احراز یا عدم احراز صلاحیت خود از سوی شورای نگهبان، محکی مناسب جهت مشخص کردن میزان صحت ادعای آنها در مورد پایبندی به قانون است.
جبهه پایداری، ائتلاف دو به علاوه یک و اکثریت اصولگرایان از جمله این گروه‌ها هستند که بارها بر ولایتمداری خود تأکید می‌کنند. د راین میان حت یمی‌توان به حلقه انجحرافی نزدیک به دولت هم اشاره کرد که علاقه دارد بر ادعاهای ذکر شده، تأکید داشته باشد.
موضوع صلاحیت‌ها و اثبات حقیقی بودن توبه بعضی افراد
در این بین کم نیستند افرادی که با توسل به توبه و برگشتن از ادعای خود مبنی بر وقوع تقلب د رانتخابات سال88، مجال شرکت در انتخابات سال92 را یافته‌اند.
اصلاح‌طلبان و گروه‌های هم‌سو از این دست افراد هستند که د رموعد احراز یا عدم احراز صلاحیت خود، می‌توانند ادعاهای‌شان را اثبات کنند.
فرصتی به‌نام واکنش به عدم احراز صلاحیت
متأسفانه طی انتخابات برگزار شده در سالهای قبل، همواره شاده سوءاستفاده جریانات خاص سیاسی از موضوع ردصلاحیت نامزدهای مورد نظر خود بودند.
بعضی از گروه‌های سیاسی که به‌سبب قانون‌شکنی و اقداماتی که بعضاً علیه امنیت ملی بوده است، در حال حاضر اجازه فعالیت ندارند. هرچند طیف حامیان آنها بسیار اندک بوده و عموما التزام عملی هب قانون اساسی ندارند، اما این گروه‌ها یا به بیان بهتر گروهک‌ها-مانند نهضت آزادی و ملی‌مذهبی‌ها- همواره در تلاش بوده‌اند تا با نام‌نویسی در انتخابات، فرصتی برای عرض اندام پیدا کرده و با واکنش‌ها و سخنان خود، نه‌تنها فرصت تبلیغات منفی علیه جمهوری اسلامی را د راختیار رسانه‌های بیگانه قرار دهند، بلکه با همه توان بر ادعاهای خود مبنی بر نبود انچه آزادی قلمداد می‌شود، صحه بگذارند.
این د رحالی است که هرگز سخنی از زبان چنین کسانی د رمورد کلکسیون قانون‌شکنی این گروهک‌ها شنیده نمی‌شود.
شانتاژ خبری ممنوع
باید امیدوار باشیم تا مدعیان حاضر در صحنه از همه گروه‌ها، در احراز یا عدم احراز صلاحیت خود و رقیبان‌شان، بهترین واکنش را نمایش دهند.
همانگونه که رد صلاحیت رقبا نمی‌تواند نفی‌کنند توانایی‌های مثبت آنها باشد، این موضوع در مورد همه سیاسیون وجود دارد.
پس اگریکی از چهره‌ها احراز صلاحیت نشد، نباید با رفتا رو سخنانش، ایجاد جو منفی در فضای خبری کرده و به رسانه‌های خاص داخل یو خارجی، میدان مناسب برای مانور و حرکت‌های مذبوحانه را بدهد. همچنین اگر رقیبی رد صلاحیت شد، نباید او را تکفیر کرد و این موضوع را نشانه حقانیت خود دانست بلکه باید کوشید تا با ارایه برنامه‌ها و نظرات واقعی، خود را در معرض رأی مردم قرار داد.
بیش از دو سال از آغاز تنش‌ها در سوریه می‌گدرد. تنش‌هایی که در ابتدا سعی شد تا راهپیمایی مسالمت‌آمیز نشان داده شود و آمار کشته‌های حاصل از درگیری‌ها را نشانه شقاوت ارتش سوریه بخواند. در این بین هرچند گزارشاتی از تندروی نیروهای امنیتی و ارتش سوریه در سرکوب اعتراضات منتشر و جزئیات برخورد با قانون‌شکنی‌ها نیز تحت عنوان سرکوب «مردم معترض»، با بزرگنمایی چندین برابر به کل جهان مخابره شد، اما هرگز سندی معتبر ارایه نشد که اثبات کند آغاز درگیری‌های سوریه، کاملا از داخل این کشور و از سوی مردم(یا دست کم بخشی اثرگذار از مردم) این دیار، صورت گرفته است.
گروه‌های تروریستی مسلح در سوریه
نامهای مختلفی به‌عنوان «گروه‌های تروریستی» و تحت لوای ادعاهای مختلف، در سوریه فعالیت می‌کنند و هرکدام با روش مورد نظر خود وارد تحولات این کشور شده‌اند.
بخشی از این گروه‌ها ضمن برخورداری از خودروهای زرهی و سلاح‌های نیمه‌سنگین، درصدد اشغال مناطق تحت حاکمیت دولت قانونی سوریه هستند و بارها نیز کوشیدند تا دمشق را تصرف کنند اما هربار با تحمل تلفات بسیار سنگین، ناچار از ترک صحنه مقابله با ارتش سوریه شدند.
گروه‌های دیگری نیز با انجام عملیات‌های تروریستی از جمله بمب‌گذاری خصوصاً در دمشق، تلاش دارند تا ضمن ایجاد جو منفی روانی در جامعه این کشور، امتیازهای مورد نظرشان را از دولت سوریه بگیرند.
البته
بعضی گروه‌ها نیز اقدام به بریدن سر مخالفان خود و یا کسانی می‌کنند که حامی دولت
اسد هستند. آنها از صحنه‌های جنایات خود تصویر تهیه کرده و در مواردی که اندک هم
نیست، زنان و کودکان را هم تحت مظالم و جنایات فراوان قرار می‌دهند. تازه‌ترین
فعالیت این گروه‌ها، استفاده از سلاح‌های شیمیایی علیه مردم سوریه است.
«ارتش آزاد سوریه»:(1) این گروهک از جمله گروه‌های تروریستی مسلحی است که پس از آغاز بحران در کشور سوریه کشور شکل گرفت تا به جنگ مسلحانه علیه نظام سوریه بپردازد.
از آنچه در رسانه‌های غربی عنوان شده چنین برمی‌آید که ارتش آزاد سوریه در 29 ژوئیه سال 2011 یعنی کمتر از 140روز بعد از آغاز بحران این کشور در 15 مارس 2011 به فرماندهی «ریاض موسی ریاض الاسعد» و جمعی از نظامیان فراری و بعضی جداشدگان ارتش سوریه تاسیس شد . از جمله این نظامیان فراری می‌توان به سرهنگ فراری «حسین هرموش» اشاره کرد که چند روز بعد، جدایی خود از ارتش سوریه را اعلام کرد.
گفتنی است ارتش آزاد به هیچ از اصول مورد ادعای خویش که مدعی بودند براساس آنها، این ارتش خودخوانده را بنا کرده‌اند، عمل نکرد و همین موجب شد تا به مرور زمان ماهیت واقعی این گروه تروریستی برملا شود.
ترکیه به‌عنوان مأمن نیروهای گروهک ارتش آزاد سوریه، اگر چه با همه توان در خدمت آنها بوده و حتی نیروهای هوایی خود را در برخی موارد وارد کارزار سوریه کرده است، اما مردم ترکیه که به شدت به حضور نیروهای ارتش آزاد و آموزش آنها در این کشور اعتراض داشته و دارند، با برگزاری راهپیمایی‌های متعدد اعتراض آمیز از اردوغان خواسته‌اند تا نسبت به اخراج ارتش آزاد سوریه از خاک ترکیه اقدام کند. گفته شده است بعد از افزایش اعتراضات به دولت رجب طیب اردوغان نخست وزیر ترکیه بخاطر حمایت بی قید و شرط از مخالفان مسلح سوریه، مقر فرماندهی ارتش ازاد سوریه از این کشور خارج شد.
به همین منظور منابع خبری سپتامبر گذشته از انتقال این مقر ارتش آزاد از خاک ترکیه به استان ادلب در داخل خاک سوریه خبر دادند و ریاض الاسعد نیز با اعلام انتقال فرماندهی گروه مسلح تحت امرش به خاک سوریه و استقرار در مناطق تحت کنترل شورشیان مسلح این خبر را تایید کرد.
البته این انتقال را می‌توان به‌عنوان یک مانور قدرت از سوی ارتش آزاد نیز تلقی کرد که پیام تسلط آنها بر بخشی از خاک سوریه را به کشورهای مختلف جهان صادر می‌کرد.
گفته
می‌شود در اواخر حضور ارتش آزاد در ترکیه، «ریاض الاسعد» با مقامات ترک اختلاف نظر
پیدا کرده بود و همین موجب شده بود تا برای مدتی سرنوشت وی در پرده ابهام باشد و
بارها اخباری مبنی بر تحت نظر بودن و یا کشته شدن وی در ترکیه منتشر شود. نهایتاً
نیز خبر کشته شدن او تأیید شد.
جالب اینجاست که رسانه‌های غرب و متحدان‌شان مانند الجزیره قطر و العربیه عربستان، این گروهک را واجد صفات «جسور» و «موفق‌ترین نیروی شورشی در سوریه» می‌خوانند.
این گروه با تندروی ها و جنایات پرشمار، امنیت و آرامش را از مردمان سوری سلب کرده است. جبهه النصره در یک مورد اقدام به اعدام کودکی سه ساله کرد! این گروهک همچنین مسوول مثله کردن شیوخ اهل سنت سوریه و توهین به مساجد و بسیاری از اعمال جنایت‌بار دیگر است که تازه‌ترین آنها، ربودن پیکر «حجربن‌عدی» صحابه پیامبر اکرم‌صلی‌الله‌وعلیه‌وآله‌وسلم و همچنین حضرت امیرالمومنین علی‌علیه‌السلام است.
بقیه مخالفان دولت سوریه چه کسانی هستند؟(3)
البته در میان مخالفان دولت اسد، هستند چهره‌هایی مانند «معاذالخطیب» که ظاهراً موافقت چندانی با عملیات‌های تروریستی ندارند. گروه‌هایی نیز در مخالفت با بشارأسد فعال هستند که تاکنون چندین نشست در تهران و مسکو را برای ایجاد تعامل و گفتگو با دولت سوریه مغتنم شمرده و در آنها شرکت کرده‌اند و بشاراسد نیز در چند مورد اعلام عفو عمومی کرده است تا زمینه آشتی ملی در این کشور میسر شود.
کشتار اهالی سوری به سود کیست؟
مردم مسلمان سوریه که شامل علوی‌ها، اهل سنت، شیعیان، کردها، ترکمن‌ها و برخی اقوام، طوایف و گروه‌های دیگر هستند، تحت هر شرایطی، بخضی از بدنه جهانی امت اسلامی را تشکیل داده و کشتار آنها نه‌تنها به‌سود بیش از یک میلیارد مسلمان جهان نیست، بلکه باعث شادی زایدالوصف دشمنان اسلام است.
وهابیت، سلفی‌گری و تکفیری‌ها ودیگر متحدان استکبار: گروه‌های مختلف تکفیری، درحقیقت نماینده استعمار برای حذف فیزیکی مسلمانان و همه نمادهای اسلامی هستند. سلفی‌ها و وهابیون در حقیقت با نادرست خواندن منش همه فرقه‌های اسلامی، حتی اهل سنت را نیز تحت مظالم و جنایات متعدد قرار می‌دهند.
کشتار مردم سوریه چه در قالب بمب‌گذاری و چه در قالب حملات مسلحانه تروریستی، نسخه‌ایست که قبلاً در عراق نیز امتحان شده و ده‌ها هزار مسلمان عراقی را به‌خاک‌وخون کشیده بود.
تلاش برای ایجاد فتنه‌طایفه‌ای و ایجاد جنگ میان فرقه‌های اسلامی و قومیت‌ها زمانی در سوریه به اوج خود رسید که خبر حملات گسترده گروه‌های مورد حمایت وهابیت به اردوگاه‌های فلسطینیان د راین کشور منتشر شد.
آنها کوشیدند تا صدهاهزار آواره فلسطینی ساکن در اردوگاه‌های داخل خاک سوریه را به درگیری با اسد ترغیب و تشویق کنند اما عدم حضور آنها در این عرصه، موجب شد تا در چند نوبت ضمن حمله به اردوگاه‌ها، اقدام به انتقام‌گیر یاز آنها شود.
حامیان اصلی این گروه‌ها، در محله اول دولت‌های عربستان، قطر و البته ترکیه هسندو البته حامیان درجه دوم آنها نیز حکومت کویت، بحرین و اردن هستند.
آمریکا: علاوه بر هم‌پوشانی منافع آمریکا با صهیونیست‌ها که حاصل نفوذ و تسلط عوامل آنها بر حکومت آمریکاست، دلایل دیگری نیز نزد سران آمریکا برای مقابله با اسد وجود دارد.
بشار اسد نمونه واقعی حاکمی است که منافع ملی کشورش را فدای درخواست‌های نامشروع غرب نمی‌کند. او در مبارزه و سیاست کاملاً سرسخت بوده و به همین دلیل الگوی نامناسبی برا یدیگر کشورهای عرب‌زبان است چرا که حاکمان اکثریت قریب‌به‌اتفاق ممالک عربی، در برابر غرب مرعوب بوده و تنها در نقش سربازان گوش‌به‌فرمان ظاهر می‌شوند.
البته اسد رابطه خوبی با شیعیان عراق و حکومت این کشور که در تسلط آنهاست دارد و این موضوع باعث تقویت هر دوطرف شده است و آمریکا به‌هیچ وجه از آنچه پیش‌آمده راضی نیست.
گفتنی است همکاری با ایران و حزب‌الله جهت مقابله با زیاده‌طلبی‌های صهیونیست‌ها، مهمترین انگیزه مشترک آمریکا و صهیونیست‌ها برای مقابله با نظام اسد است.(4)
ترکیه: سران فعلی ترکیه در صدد زنده‌کردن امپراتوری عثمانی هستندو این موضوعی است که تقریباً از کسی پوشیده نمانده است. آنها با همین دید تلاش دارند تا ضمن افزایش نفوذ و دخالت خود در سوریه، علاوه بر ساقط کردن نظام اسد، تسلط بیشتری بر قلمرو امپراتوری عثمانی پیدا کند.
حکومت اردن و برخی از لبنانی‌ها: نظام حاکم بر اردن همچون جناح سعدحریری در لبنان، تلاش‌های فراوانی برای حمایت از تروریست‌های مسلح سوری به‌خرج داده‌اند. نکته جالب اینجاست که مدیریت آمریکا در تحرکات این دو گروه، کاملاً آشکار و انکارناپذیر است، تا آنجا که از اردوگاه‌های آموزشی شورشیان سوری در اردن خبر می‌رسد که مربیان آمریکایی د رحال آموزش فنون مختلف نظامی و مسلح‌کردن قاتلان مردم سوریه هستند.
آینده سوریه چه خواهد شد؟
توقیت جایگاه اسد اتفاقی است که رسانه‌های غربی نیز به‌آن اعتراف کرده‌اند. از سوی دیگر حضور پرتعداد تروریست‌های مسلح غیرسوری در میان گروهک‌های مخالف اسد و همچنین جنایات پرتعداد حاصل از عملکرد آنها، تاکنون تنها یک اثر مهم داشت و آن هم نابودی احتمال وجود اندک پایگاه اجتماعی برای مخالفان سوری در میان مردم عادی سوریه است.
در این شرایط موضوع برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری سوریه با حضور اسد به‌عنوان یک کاندیدا، در حالی روی میز می‌آید که جنایات اخیر و بی‌احترامی گروهک‌های تروریستی علیه قبور و بقعه‌های شریف و تهدیدات آنها علیه صحن مطهر حضرت زینب‌سلام‌الله‌علیها و حضرت رقیه‌سلام‌الله‌علیها، ضربات نهایی بر بدنه وابسته گروه‌های تروریستی فعال در سوریه وارد کرده است.(5)
1) http://www.alvadossadegh.com/fa/new-news/54-1388-05-21-17-58-34/31752-1392-01-06-19-10-53.html
2) http://www.jahannews.com/vdciq3arvt1ay32.cbct.html
4) http://www.iribnews.ir/NewsText.aspx?ID=1925153
تحلیلی بر وحدت کلام مشایی و رفسنجانی
موضوع تقابل هاشمی رفسنجانی و محمود احمدی‌نژاد، مولود زقابت در نهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری است؛ رقابتی که ظاهراً به یک دلخوری عمیق تبدیل شد.
د رادامه تحولات خرداد 88، این دلخوری در مناظره انتخاباتی میان احمدی‌نژاد و موسوی به اوج رسید و دستاویز نوشتن نامه جنجال‌ساز هاشمی به رهبر معظم انقلاب قرار گرفت(1). نامهای که اگر ملاک موقعیت‌شناسی و بصیرت ایشان قرار گیرد، کمترین جای دفاع در برابر منتقدان را برای وی باقی نخواهد گذاشت(2).
وقتی مشایی و هاشمی به وحدت کلام رسیدند
در حال حاضر نوع ارتباط "حلقه انحرافی" با جناح‌های مختلف سیاسی به‌گونه‌ایست که فرض وجود اشتراک میان این جریان با اصولگرایان، اصلاح‌طلبان و دیگران، موضوعی غیرقابل تصور است.
در چنین شرایطی است که یافتن اشتراک در گفتمان "مشایی" و "هاشمی رفسنجانی"، ظرفیتی دوچندان برای به تعجب واداشتن شنوندگان را کسب خواهد کرد. اما این وحدت کلام درکجا وجود دارد؟ کافی است یک بار عجیب‌ترین قسمت از سخنان هاشمی رفسنجانی را که در آستانه انتخابات بیان شده است را با حرف‌های مشایی که در حدود پنج سال قبل بر زبان وی جاری شده، مقایسه کنیم:
اسفندیار رحیم مشایی(مرداد1387):
«رییس‌جمهور هم بارها تأکید کرده است که رژیم اسراییل اصلا فلسفه وجودی ندارد و ما با این رژیم جنگی نداریم...برای هزارمین‌بار اعلام می‌کنم که ما با مردم دنیا دوست هستیم، حتی با مردم آمریکا و اسراییل...»(3)
اکبر هاشمی رفسنجانی(اردیبهشت1392):
«...ما با اسرائیل سر جنگ نداریم. حالا اگر عرب ها جنگ کردند ما کمک می کنیم...»(4)
واکاوی دلایلل مطرح کردن موضوع عدم جنگ با صهیونیست‌ها
در اینکه جمهوری اسلامی ایران در جایگاه یک نظام اسلامی و حاکمیتی برآمده از خواست مردم انقلابی، متخاصم‌ترین کشور جهان در برخورد با زیاده‌خواهی‌های رژیم اشغالگر قدس است، میان اکثریت قریب‌به‌اتفاق دولت‌ها و مردم مختلف جهان، موضوعی بدیهی و اثبات‌شده است.
حمایت جمهوری اسلامی ایران از شیعیان لبنان و تأسیس حزب‌الله که مقدمه شکست اشغالگران صهیونیست د رلبنان بود، حمایت از حماس و دیگر گروه‌های جهادی فلسطین، تلاش‌های همه‌جانبه سران این رژیم جعلی برای تشدید تحریم‌ها علیه کشورمان و بسیاری موارد دیگر، زمینه‌ساز بروز این تفکر در جهانیان شده است.
در دوره 8سال دفاع مقدس، بارها به کشور اسلامی و انقلابی ایران –از سوی سران معلوم‌الحال کشورهای عرب- تهمت زده شود که دارای ارتباطات پنهانی با اشغالگران قدس شریف است! البته این توطئه‌ها با اعلام آخرین جمعه ماه رمضان به‌عنوان "روز جهانی قدس" از سوی امام‌خمینی(ره) خنثی شد و صدالبته هرگز کلامی از زبان بنیانگذار انقلاب اسلامی ایران مبنی بر عدم وجود جنگ میان جمهوری اسلامی ایران و صهیونیست‌ها، شنیده‌نشد.
در این میان می‌توان دلایل مختلفی را به‌عنوان گمانه بیان کرد که هرکدام ممکن است با درنظر گرفتن بعضی از شرایط، انگیزه بیان چنین نظراتی باشد:
الف) اتخاذ تاکتیک‌های خاص و نامأنوس جهت بیان مواضع سیاسی
ب) تلاش جهت آرام‌سازی روابط خارجی
ج) ارسال پالس‌های مشکوک برای حامیان رژیم‌صهیونیستی در جهت خلاف اهداف جمهوری اسلامی ایران
د) ابراز نظرات جنجال‌ساز برای قرار گرفتن در تیتر یک رسانه‌های داخلی و خارجی
آنچه مسلم است، هیچ‌یک از دلایل فوق نمی‌تواند در جایگاه دلیل و علتی معقول برای تأکید بر "عدم‌جنگ‌با‌اسراییل" باشد.
اصولاً مواضع سیاسی هر دولتی باید از سوی مسوولان مربوطه انجام شود. یقیناً رییس سازمان میراث‌فرهنگی و گردشگری(5)، صلاحیت ابراز عقیده درباره سیاست‌خارجی را ندارد؛ خصوصاً نظراتی که ممکن است مسایل بنیادی انقلاب را وارونه جلوه دهد. رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام، قبل و بعد از قرار گرفتن در جایگاه کاندیدای احتمالی ریاست‌جمهوری، هرگز اجازه تغییر در ماهیت مسایل اصلی سیاست خارجی کشور را ندارد.
از سوی دیگر موضوع آرام سازی روابط خارجی کشور، امری است که طی مدت 34 سال گذشته، همواره دستاویز کسانی بوده است که از قطار نظام خارج شده‌اند، لذا نمی‌تواند گزینه ناسبی برای دستاویز قرار گرفتن در این امر باشد.
همچنین اگر نظرات مورد اشاره، با هدف ارسال پیام‌های سیاسی به طرف‌های خارجی باشد، باید گفت که یقیناً امری خارج از قاعده منطق، شرع، آرمان‌های انقلاب اسلامی و در راستای تخریب استقلال کشور بیان شده است.
نهایتاً موضوع قرار گرفتن در تیتر یک رسانه‌های داخلی و خارجی نیز، آن‌قدر اهمیت ندارد که بخاطرش کلماتی در تضاد با مواضع اصیل جمهوری اسلامی و انقلاب، بر زبان مسوولان کشور جاری شود.
شفاف‌سازی در مواضع هاشمی و شایستگی ریاست‌جمهوری
اگر مجموعه اتفاقات چهار سال اخیر را به پای شفاف‌سازی مواضع هاشمی نوشته و منش چهارسال گذشته وی را انعکاس حقیقی عقاید وی بدانیم، باید به این سوال جواب داد که آیا ممکن است فردی با سابقه وی بتواند سالهای طولامی اقدام به پنهان‌سازی اصل عقاید خود کند؟ و اگر این سخنان از روی محاسبات سیاسی و فضای انتخاباتی است، آیا ممکن است فردی را که اصول اولیه منش انقلابی را این‌گونه نادیده می‌گیرد، صلاحیت قرار گرفتن در مسند ریاست‌جمهوری را دارد؟
پیوست:
1) برای خواندن متن کامل این نامه که به نامه «بدون سلام و والسلام هاشمی به رهبر انقلاب» معروف شد، مراجعه کنید به این آدرس: http://www.tabnak.ir/fa/pages/?cid=51314
2) نمونه‌ای از این نقدها در نوشتاری تحت عنوان: «نقدی بر نامه توهین‌آمیز هاشمی به امام خمینی(ره)» به قلم قاسم روانبخش وجود دارد. http://www.ravanbakhsh.blogfa.com/post-227.aspx
3) تأکید هزارباره مشایی بر دوستی با مردم اسرائیل سایت آفتاب، 20مرداد1387، http://aftabnews.ir/vdchzmnq.23n6qdftt2.html
4) نمی‌گویم نمی‌آیم/ما با اسرائیل سر جنگ نداریم. سایت جهان‌نیوز 10اردیبهشت1392، http://www.jahannews.com/vdch-xnix23n66d.tft2.html
5) جنجال اظهارنظرهای مشایی در مورد ابراز دوستی با مردم اسراییل، به زمانی بازمی‌گردد که در دولت نهم، عهده‌دار ریاست سازمان میراث فرهنگی و گردشگری بود.
همیشه هستند کسانی که بزرگ‌ترین هنرشان، همانا نواختن ساز، آن هم از نوع مخالف است. این جماعت چنان با شوروهیجان و اشتیاق اقدام به «زدن ساز مخالف» می‌کنند که گویی درصورت توقف در انجام این امر نه‌چندان خیر، ولو برای یک ثانیه، گردش کائنات دچار مشکلات آنچنانی گردیده و امکان چسبیدن زمین به طاق آسمان نیز فراهم می‌شود.
شاه‌بیت دُرافشانی‌های این عزیزان نیز در این روزها همین است که:
«من رأی نمی‌دهم»
بعد هم پُز شناسنامه‌ای را می‌دهند که صفحه مربوط به انتخابات آن سفید است. همان‌طور که پلاستیک روی صندلی خودرو صفرکیلومترشان را تا یکی دو سال بر نمی دارند تا از تشخص ایجاد شده زیر سایه این عمل، برخوردار شوند! از قضا افراد مذکور چنان هم سر خود را بالا می‌گیرند که گویی دارند از سفیدی چهره خود در روز محشر و پاکی کارنامه اعمال خود حرف می‌زنند!!! حالا بگذریم از اینکه هیچ‌وقت آدم را مفتخر نمی‌کنند به مشاهده صفحه مورد نظر و آخرش هم ثابت نمی‌شود که ادعای‌شان تا چه‌میزان قرین صحت می‌باشد.
در چنین فضایی است که آدم هوس همراهی به دلش می‌افتد! اینجوری می‌شود که تصمیم می‌گیری تو هم رأی ندهی!!! اصلاً رأی دادن خوب است؟ چه فایده دارد؟ جان نان شب را می‌گیرد یا منفعت دیگری دارد؟ برای پاسخ دادن به این سوال باید اول ببینی که به چه کسی رأی نمی‌دهی!!! این جمله آخری بی‌ربط بود؟ خیر اصلا ًهم نامربوط نبود. ربطش را الان عرض می‌کنم. ابتدا چندتا جمله منطقی و عاقلانه بخوانید تا بعد توضیحات مرتبط ارایه شود خدمت‌تان:
اگر یک کاندیدا بخواهد با وعده‌های دروغین رأی تو را کسب کند، بهتر است به‌او رأی ندهی.
اگر یک کاندیدا بخواهد بدون ارایه برنامه‌های روشن، تو را متقاعد کند که نامش را در برگه رأی خود ثبت کنی، یادت باشد که به او رأی ندهی.
اگر کاندیدای موردنظر اهل معامله با دشمنان این مملکت بود و خواست با آنها مصالحه و مسامحه کند تا شاید رابطه‌ای برقرار شود و دل بعضی خوش‌خیال‌ها شاد، فراموش نکن که او نمی‌تواند یک رییس‌جمهور ایده‌آل باشد.
اگر کاندیدایی آمد و جز تخریب رقبا، هنری نداشت و یا اصلاً محل تجمع انواع هنرها بود اما در شعارهایش به تمسخر رقبا و حامیانش پرداخت و مانند بولدوزر، مأموریت خطیر تخریب آنها را برعهده گرفت، باز هم به‌خاطر داشته‌باش که رأی دادن به‌وی کار درستی نیست.
بله! ما هم رأی نمی‌دهیم ولی برای رأی ندادن‌مان به خودنمی‌نازیم، چرا که دوست نداریم ریا بشود! محض آنکه ریا نشود هم بعد از انکه رأی ندادیم، نام یک کاندیدای مناسب را می‌نویسیم روی برگه (از آن مدل کاندیداهایی که نمی‌شود اسم‌شان را ننوشت روی برگه رأی). بعدش هم برگه را می‌اندازیم داخل صندوق تا با رأی ندادن به بعضی‌ها، بتوانیم هم عین بعضی‌های دیگر اقدام به پُزدادن کنیم و هم آدمی را که لایق ریاست‌جمهوری است، بنشانیم بر کرسی قبول مسوولیت!
این مراسم همراه بود با شعر خوانی شاعران بزرگی از ایران و شعرخوانی رئیس دفتر رهبر معظم انقلاب
دریافتدریافتدریافت